Bundan uzun zaman önceydi. Bir roman düstü gönlüme. Ask Seriati. Yazmaya cesaret edemedim. Dilim lal oldu, kalemimin ucu kör. Kirk firin ekmek yemeye yolladim kendimi. Dünyayi dolastim. Insanlar tanidim, hikâyeler topladim. Üzerinden çok bahar geçti. Firinlarda ekmek kalmadi; ben hâlâ ham, hâlâ askta bir çocuk gibi toy... "Hamus" derdi Mevlâna kendine. Yani Suskun. Düsündün mü hiç, bir sairin, hem de nâmi dünyayi sarmis bir sairin, yani isi gücü, varligi, kimligi ve hatta soludugu hava bile kelimelerden mütesekkil olan ve elli binden fazla muhtesem dizeye imza atmis bir insanin, nasil olup da kendine SUSKUN adini verdigini?...

Kâinatin da tipki bizimki gibi nazenin bir kalbi ve düzenli bir kalp atisi var. Seneler var ki nereye gidersem gideyim o sesi dinledim. Her bir insani Yaradan'in emaneti sakli bir cevher addedip, anlattiklarina kulak verdim. Dinlemeyi sevdim. Cümleleri, kelimeleri ve harfleri... Oysa bana bu kitabi yazdiran sey som sessizlik oldu.